کمی بزرگ تر از دهن حرف زدن رو بچشیم

 

با تمام وجودم دل کندن را راه دیدم و دل بستن را چاه

میدونستم بشر به کمتر از بی نهایت راضی نمیشه

ته زیبایی

ته احساس

ته قدرت

ته علم

ته ....

میدونستم من هم به اندازه ی باور های خودم برای رسیدن به بی نهایت  دنبال راهکار می گشتم

اما راستش وقتی بعد از سه چهار روز از خونه اومده بودم بیرون و موزیکای توی فلش چوبی داشت روح نوازی می کرد فکر کردن به این چیزا نچسب ترین کاری بود که میشد انتخاب کرد ....

از خیابونای نیمه خلوت شهر با سرعتی بیشتر از همیشه میرفتم و سعی میکردم علاوه بر موزیک با تموم وجودم صدای قلبمو بشنوم ....

میدونستم همه ی راهکار ها درون ادمه

اما خب همیشه برچسب ناشنوایی به روحم زده بودم .

موزیکا یکی یکی پلی میشد و به مقصد نزدیک تر میشدم

خداروشکر کل مسیر اتوبان بود و سرعت ماشین کم نمیشد

همین که پنجره ها باز بود و باد میزد داخل ماشین خودش یه دنیا لذت بود بعد کلی دیدن فرش و دیوار و در و خونه زندگی

نمیدونم بک گراند اتفاقای زندگی ین جملات رو به ذهنم میوورد

یا یه چیزی شبیه اسم قبلیم بود

یا نتیجه سوزوندن سلولی خاکستری مغزم 

ولی میدونم که

عمیق تر از همیشه این جملات گوشه ی ذهنم ثبت شد

 

زندگی چیزی جز دل کندن نیست

عشق کمی حالمان را خوب می کند

اما اگر فقط کمی به خودمان اجازه ی چشیدنش را بدهیم

وگرنه اینجا امده ایم که دل کندن را یاد بگیریم

دل ببندیم

کمی از شکوه محبت به وجد بیاییم

و دل بکنیم و برویم

برویم دنبال همان بی نهایتی که باید پیدایش کنیم

اونی که دنبال ما میاد همون ادمیه که تو عشق غرق میشه و ما رو متهم به فلسفه بافی می کنه

اونی که هیچ وقت اروم نمیگیره ولی ماییم

که از عشق چیزی فراتر از عر عر کردن های شکسته دلان انتظار داشتیم .

 

ما عاشق زمین و زمان میشویم و از عشق به خود میپیچیم

و نزدیک وصال کمی از سراب عشق خودمان جا میخوریم

و انگار عشق میشود علت همه ی نشدن ها و بیچارگی هایمان

 

ما عاشق بی نهایتی می شویم واز هر وابستگی ای دل میکنیم

هر چه بیشتر دل بکنیم به بی نهایتمان نزدیک تر میشویم

و عشق شاید امد که دل کندن را یادمان دهد

اما ما غرق شدیم

عشق اندکی نور بود که نشانی راهمان باشد

اما ما زیر چراغ مصنوعی سالهاست پیکنیک راه انداخته ایم بی اینکه به دنبال ماه بریم

چراغ جادمون ماهه